کریستوفر نولان اعجوبه

او از چه تکنیک‌هایی برای جذب مخاطب استفاده می‌کند؟ آیا بیش از حد مورد تمجید قرار گرفته یا به واقع شایسته برخی از قدردانی‌هاست؟

برخی از مخالفان کریستوفر نولان که بعضا نگاه تندی دارند و تنها به گزاره‌های کلی استناد می‌کنند، می‌گویند: «نولان بیش از حد جدی گرفته شده است. فیلم‌هایش چیزی بیش از شعبده بازی یا تردستی نیست. محتوایش به ظاهر پر از فلسفه بافیست اما به واقع مفهوم عمیقی پشت آن یافت نمی‌شود».از سوی دیگر برخی از طرفداران به‌شدت سر سخت او به‌جای دفاع منطقی، مواضع احساسی در پیش می‌گیرند و با گزاره‌هایی همچون: «بهترین فیلمساز زنده معاصر» یا «اولین فیلمسازی که فیلمی از آخر به اول روایت کرد» یا اولین‌های دیگر بدون اشراف دقیق به تاریخ سینما، نولان را غایت سینما می‌پندارند.

کمتر دیده‌ام دیدگاه‌هایی که میان این دو طیف بایستد و درباره فیلم‌های نولان، بدون اینکه بی‌تفاوتی محض به سلیقه عام نشان بدهد یا حتی گزاره‌ای کُلی را به همه فیلم‌های نولان تعمیم بدهد، تحلیلی ارائه کند. تحلیلی که صرف‌نظر از درست یا نادرست بودنش، تماما بر استدلال متکی‌ باشد. در این برنامه سعی کرده‌ایم متکی بر استدلال به موشکافی فیلم‌های نولان بپردازیم تا در درجه اول مولفه‌های آشنای فیلم‌هایش را بشناسیم و سپس به این سؤال پاسخ دهیم که مهم‌تر‌ین تمهیدات او در اجرای فیلم‌هایش که توانسته است تا این اندازه مخاطب را به خود جذب کند چه است؟

از سوی دیگر اما به این پرسش هم پاسخ می‌دهیم که چرا فیلم‌های نولان، آنقدر شاید عمق نیابند یا با فیلم‌هایش نتوان به لحاظ احساسی، همراهی طولانی مدتی کرد. شاید معما بعد از دو یا سه بار تماشای فیلم برای مخاطب کاملا حل شود اما برای دفعات بعد، مواجهه حسی با کاراکتر‌ها و عمیق شدن مسئله فیلم است که آن اثر را در زندگی‌مان جاری می‌سازد و به تماشای چندین باره‌اش می‌کشاند. معما همچنین خطر یکبار مصرف کردن فیلم را همواره در دلش دارد و ممکن است تاثیرات حقه یا رو دست زدن به مخاطب، آن هم اگر تمام تمرکز فیلم بر آن سوار باشد، زمان زیادی بعد از تماشا دوام نیاورد. برای تحلیل بیشتر، شما را به تماشای این برنامه دعوت می‌کنیم.